Γιατί η διαδρομή στο Μονακό είναι μοναδική;
Τα 3337 μέτρα της διάσημης διαδρομής στο Μόντε Κάρλο δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο.
Εκεί γίνεται αγώνας από το 1929, φέτος οι Μονεγάσκοι διοργανώνουν το 69ο GP στην σύγχρονη ιστορία (1950 – 2023). Προφανώς η διαδρομή δεν πληροί τις σύγχρονες προδιαγραφές ασφαλείας αλλά όλοι κάνουν τα στραβά μάτια καθώς είναι μεγάλη η αίγλη του συγκεκριμένου αγώνα και ο τζίρος γύρω από αυτόν. Επιπλέον πολλοί οδηγοί ζουν στο Μονακό, ο Λεκλέρκ κατάγεται κιόλας από εκεί.
Η διαδρομή είναι εξαιρετικά απαιτητική και έχει μερικές κακοτοπιές. Το πρώτο πραγματικά δύσκολο κομμάτι είναι η ανηφορική αριστερή στροφή πριν το καζίνο με το όνομα «Μassenet». Τα μονοθέσια φτάνουν εκεί με 220km/h και το οριακό πέρασμα από την μπαριέρα απέχει ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Σύμφωνα με το Χάμιλτον βρίσκεσαι στα όρια της ανθρώπινης φύσης εκεί. Επόμενο πραγματικά δύσκολο σημείο είναι η έξοδος από το τούνελ. Έχω διαβεί το τούνελ οδηγώντας πολλές φορές, ενώ είναι ανοιχτό στη κυκλοφορία, τα 80km/h φαντάζουν υπερβολικά. Οι οδηγοί της F1 εξέρχονται από το τούνελ με 290km/h. Τα μάτια τους θέλουν λίγο χρόνο να προσαρμοστούν από το σκοτάδι στο φως, αλλά δεν τον έχουν καθώς πρέπει να φρενάρουν για το σικέιν που ακολουθεί. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει προσπάθεια να αμβλυνθεί αυτό με τον κατάλληλο φωτισμό πριν την έξοδο του τούνελ.
Το τρίτο πραγματικά δύσκολο σημείο είναι η πρώτη στροφή της πισίνας όπου τα μονοθέσια αλλάζουν πορεία με περισσότερα από 230km/h διερχόμενα εφαπτομενικά από τις μπαριέρες. Αν εκεί πατήσεις λάθος είναι καταστροφή. Αρκετές φορές το λάθος το πληρώνεις στην έξοδο του συμπλέγματος των στροφών της πισίνας καθώς έχεις βρεθεί εκτός γραμμής. Απαιτούνται πολύ υψηλά επίπεδα συγκέντρωσης καθώς το παραμικρό λάθος σε αντίθεση με άλλες πίστες τιμωρείται υπερβολικά.
Για τους μηχανικούς ο αγώνας αυτός είναι ένας εφιάλτης. Καθώς τα ανταλλακτικά όλα δε χωρούν στα πιτ, έχουν μεγάλα φορτηγά σε ένα πάρκινγκ εκτός Μονακό και αν χρειαστούν κάτι πρέπει να το φέρουν από εκεί. Οι ρυθμίσεις είναι μοναδικές, το ύψος των μονοθεσίων για να αποφεύγουν τις ανομοιομορφίες και τα καπάκια των υπονόμων, διπλάσιο από το σύνηθες και η αεροδυναμική απόδοση πάει περίπατο. Αναγκάζονται να υιοθετήσουν μέγιστες κλίσεις στις αεροτομές, ώστε να έχουν την απαραίτητη κάθετη δύναμη στο τούνελ, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη στροφή που να παίζει σημαντικό ρόλο η αεροδυναμική.
Αντίθετα η μηχανικά παραγόμενη πρόσφυση παίζει καταλυτικό ρόλο. Εδώ οι απαιτήσεις είναι αντικρουόμενες. Από τη μια θες επιτάχυνση στην έξοδο των αργών στροφών, από την άλλη να διατηρήσεις σε καλή κατάσταση τα πίσω ελαστικά, οπότε πρέπει να αποφεύγεις τα σπιναρίσματα. Καθοριστικής σημασίας είναι η σταθερότητα στο φρενάρισμα, αλλά και η κατευθυντικότητα ώστε να μπορείς να περάσεις εφαπτομενικά από τις μπαριέρες. Προφανώς δεν υπάρχει χρυσή τομή στο σετάρισμα, ώστε να είσαι καλός και στις δοκιμές και στον αγώνα. Οι περισσότεροι θυσιάζουν τις ρυθμίσεις αγώνα, δίνοντας προτεραιότητα στις δοκιμές καθώς παίζει καθοριστικό ρόλο η θέση που βρίσκεσαι στην εκκίνηση. Το καλύτερο παράδειγμα για να αντιληφθεί κανείς την παράνοια του Μονακό είναι να μετρήσει την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτόν που ιδρώνει στο κόκπιτ προσπαθώντας να βρει ένα δέκατο του δευτερολέπτου ακουμπώντας τις μπαριέρες και σ’ αυτόν που ιδρώνει στο ντεκ προσπαθώντας να μαυρίσει. Υπάρχουν σημεία που η απόσταση αυτή δεν ξεπερνά το μήκος των μονοθεσίων (5m).
