Ευρωπαϊκή Ενωση

Στον Μάρτιν Σουλτς το Διεθνές Βραβείο Καρλομάγνου

Παρουσία πολλών ξένων ηγετών και Ευρωπαίων αξιωματούχων απονεμήθηκε το Βραβείο Καρλομάγνου στον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

«Γάλλοι, Έλληνες, Γερμανοί, όλοι είμαστε στην πραγματικότητα ήδη εδώ και καιρό και τα δύο: πολίτες των κρατών μας και πολίτες της Ευρώπης», τόνισε ο Ομοσπονδιακός Πρόεδρος της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ, παρουσιάζοντας το Διεθνές Βραβείο Καρλομάγνου στον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς και υπενθύμισε ότι το βραβείο θεσπίστηκε το 1949, προκειμένου να προωθήσει την Ευρώπη ως εγχείρημα ειρήνης. «Ξεπεράσαμε όσα μας χώριζαν για να δημιουργήσουμε κάτι που μας ενώνει», είπε με τη σειρά του ο κ. Σουλτς, παραλαμβάνοντας το βραβείο.

Ο Μάρτιν Σουλτς, «υπέρμαχος της ιδέας της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, λέει τα πράγματα όπως είναι και δεν υποτιμά τα προβλήματα - ακόμη και τώρα, σε μια εποχή που το μέλλον της ΕΕ αμφισβητείται και πολλοί Ευρωπαίοι εκφράζουν αμφιβολίες για το ευρωπαϊκό εγχείρημα», δήλωσε ο κ. Γκάουκ και αναφέρθηκε σε παλαιότερη επισήμανση του κ. Σουλτς, ότι «για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνεται ρεαλιστικό σενάριο».

Ο Γερμανός Πρόεδρος, εξέφρασε την αγωνία του για τον κίνδυνο επιστροφής σε ανταγωνιστικούς εθνικισμούς. «Βιώνουμε μια κρίση εμπιστοσύνης - στο ευρωπαϊκό εγχείρημα όπως ήταν ως τώρα. Για κάποιους, το να σταθούν μόνοι και να επιστρέψουν στο έθνος - κράτος δεν αποτελεί πια τρομακτικό σενάριο όπως άλλοτε. Αν και δεν θα πρέπει να εξισώνουμε κάθε κριτική στην περίπλοκη διαδικασία συμβιβασμών στις Βρυξέλλες, με τον βασικό ευρωσκεπτικισμό, η αυξανόμενη τάση κριτικής σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες είναι ανησυχητική. Οι λαϊκιστές είναι επιτυχημένοι, κυρίως επειδή ακριβώς έχουν ανακηρύξει την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση και τους κοινούς θεσμούς, ειδικά το κοινό νόμισμα και την ελευθερία κίνησης, σε ορκισμένο εχθρό», συνέχισε ο κ. Γκάουκ, για να υποστηρίξει ότι ο λαϊκισμός, που επικρίνει την ενσωμάτωση, δεν αποτελεί μόνο συνέπεια της πρόσφατης οικονομικής και δημοσιονομικής κρίσης, αλλά είναι παλαιότερος και έχει βαθύτερες ρίζες.

«Παρότι η ανάπτυξη είναι σημαντική θεραπεία, δεν αρκεί για να ελπίσουμε ότι μόνο και μόνο ο άνεμος της επόμενης οικονομικής ανάκαμψης θα εξαφανίσει τον λαϊκισμό. Η καρδιά αυτής της αναστάτωσης είναι και παραμένει το ζήτημα κατά πόσο οι λαοί των διαφόρων χωρών θέλουν να δεσμευθούν σε μια ευρωπαϊκή ταυτότητα», ανέφερε και στα θετικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης πίστωσε την θωράκιση της Ευρωζώνης, ενόψει μελλοντικών κινδύνων και την ενιαία στάση της ΕΕ στην «ρωσική αρπαγή γης στην Ουκρανία». Ειδικά σε ό,τι αφορά τη χώρα του, έκανε λόγο για ένα «αξιόπιστο καταφύγιο σταθερότητας» και τόνισε ότι «χωρίς την Ένωση, δεν θα ήμασταν κι εμείς τόσο σταθεροί, σίγουροι και ελεύθεροι, όσο είμαστε σήμερα και για αυτό η Γερμανία θα συνεχίσει να βοηθά στην οικοδόμηση της Ένωσης - σε στενή συνεργασία με τους γείτονές της και ως κράτος - μέλος με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».

Ο Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος κατάγεται από την περιοχή Βίρζελεν, στα σύνορα Γερμανίας, Ολλανδίας και Βελγίου, σημείωσε στην ομιλία του ότι μεγαλώνοντας γνώρισε τι σημαίνει σύνορα και εκτιμά ιδιαίτερα την κατάργησή τους. «Στο μυαλό μου τίποτα δεν ενσαρκώνει καλύτερα τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης όσο τα ανοιχτά σύνορα», δήλωσε, για να προσθέσει ότι «πρέπει να θυμόμαστε ότι η άρση των οδοφραγμάτων που αντιπροσώπευαν τα σύνορα ήταν μόνο η αποκορύφωση μιας μακράς διαδικασίας υπέρβασης άλλων εμποδίων - πολιτιστικών, οικονομικών και γλωσσολογικών. Γι’αυτό και ανθίσταμαι τόσο σε όποιον θέλει να επαναφέρει τα σύνορα και να μας χωρίσει και πάλι», είπε. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, εξέφρασε, δε, την ανησυχία του για το γεγονός ότι για πάρα πολλούς ανθρώπους η ΕΕ δεν είναι παρά απρόσωποι θεσμοί, απομακρυσμένοι, από την καθημερινή τους ζωή, στο διαστημόπλοιο των Βρυξελλών, ένα γραφειοκρατικό τέρας.

«Με ανησυχεί που οι άνθρωποι αποξενώνονται όλο και πιο πολύ από την Ευρώπη, που στρέφουν την πλάτη τους σε αυτήν και δεν την αισθάνονται πια σαν το σπίτι τους», πρόσθεσε και επισήμανε ότι από τη θέση του στόχος του είναι οι ανοιχτές πόρτες στο Σπίτι της Ευρώπης, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να δουν μέσα και να καταλάβουν καλύτερα τι συμβαίνει. «Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι ο τρόπος ζωής μας θα διαρκέσει για πάντα. Είναι ανόητο λοιπόν να σκεφτόμαστε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική από την ΕΕ. Και βέβαια υπάρχει και πρέπει να το πούμε: είναι η επανεθνικοποίηση. Θέλουμε να είμαστε μόνοι και διχασμένοι ή μαζί υπερασπιζόμενοι το κοινωνικό μοντέλο μας και την ανταγωνιστικότητά μας στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο;», αναρωτήθηκε ο κ. Σουλτς και απάντησε λέγοντας ότι οι εθνικές προσεγγίσεις στα ευρωπαϊκά προβλήματα είναι συνταγή αποτυχίας. «Αν η Ευρώπη καταρρεύσει στα εξ ων συνετέθη, δεν θα παίζει κανέναν ρόλο», είπε χαρακτηριστικά.

Απευθυνόμενος στους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο κ. Σουλτς τους κάλεσε να μην κατηγορούν τις Βρυξέλλες, για ό,τι πηγαίνει στραβά και να μην θεωρούν εθνικό επίτευγμα κάθε επιτυχία τους, καθώς, όπως είπε, έτσι αποξενώνουν τον κόσμο από την ενωμένη Ευρώπη.

Στην τελετή βράβευσης παρευρέθηκε, ακόμη, ο Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος, απευθυνόμενος στον Μάρτιν Σουλτς, ζήτησε να συνεχίσει την προσπάθειά του και υποσχέθηκε να σταθεί στο πλευρό του «για να νικήσουμε την απόρριψη του διαφορετικού, την αποθαρρυντική απαισιοδοξία, τη νοσηρή παραίτηση και τους θρήνους περί παρακμής». Τόνισε, δε, την ανάγκη, τόσο να επιδειχθεί αλληλεγγύη στους μετανάστες που επιχειρούν να περάσουν τη Μεσόγειο, όσο και να προστατευθούν τα ευρωπαϊκά σύνορα.

Στην τελετή, η οποία πραγματοποιήθηκε στο δημαρχείο του Άαχεν, το «παρών» έδωσαν, μεταξύ άλλων, οι βασιλείς της Ισπανίας και της Ιορδανίας Φίλιππος και Αμπντάλα, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.

Με το Βραβείο Καρλομάγνου, που απονέμεται από το 1950 σε προσωπικότητες που προωθούν το ευρωπαϊκό εγχείρημα, έχουν κατά το παρελθόν τιμηθεί ο Μπιλ Κλίντον, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο Χέλμουτ Κολ, η Άγκελα Μέρκελ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (1978), αλλά και το ευρώ, το 2002.