ΔΝΤ

Νέο “φρένο” του ΔΝΤ για τα εργασιακά

Τι ζητά από την Αθήνα για τις συλλογικές συμβάσεις, τα κλειστά επαγγέλματα και τις απολύσεις.

«Φρένο» στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, διατήρηση και περαιτέρω διεύρυνση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, ενίσχυση του ανταγωνισμού στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών και την περαιτέρω βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος συνιστά το ΔΝΤ για την Ελλάδα σε έκθεσή του για την πορεία της Οικονομίας στην Ευρωζώνη.

Εν αναμονή της ειδικής έκθεσης και της ανάλυσης βιωσιμότητας του χρέους για την χώρα μας, στο τέλος του μήνα, το Ταμείο σημειώνει ότι δεν θα πρέπει να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, γιατί κάτι τέτοιο θα έχει αντίκτυπο στην ανταγωνιστικότητα, ενώ θεωρεί ότι δεν θα πρέπει να υπάρξει καμία ανατροπή στις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, όπως αναφέρει το Euro2day.gr.

Επίσης, ζητά πλήρη απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων με έμφαση σε μηχανικούς, δικηγόρους και συμβολαιογράφους, αλλά και ευθυγράμμιση του πλαισίου των ομαδικών απολύσεων με τις ευρωπαϊκές πρακτικές.

Ειδικότερα, οι συστάσεις του Ταμείου είναι οι εξής: 

• Η διατήρηση των πρόσφατων μεταρρυθμίσεων στα εργασιακά,μεταξύ των οποίων και οι αλλαγές στο πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Θα πρέπει να υιοθετηθούν αλλαγές ώστε να ευθυγραμμιστεί το πλαίσιο για τις ομαδικές απολύσεις με βάση τις καλύτερες ευρωπαϊκές πρακτικές.
• Χρειάζεται «σημαντική» επιτάχυνσηστο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, με προτεραιότητα σε επαγγέλματα κρίσιμα για την οικονομία, όπως οι μηχανικοί, οι δικηγόροι και οι συμβολαιογράφοι.
• Απαιτείται υλοποίηση των εκκρεμών συστάσεων του ΟΟΣΑ για μείωση των φραγμών στον ανταγωνισμό, όπως η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές.
• Απαιτείται η πλήρης υλοποίηση των πρόσφατα εγκριθέντων αλλαγών και η ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης στην αδειοδότηση, καλύπτοντας και τους 24 κλάδους που εκκρεμούν. Επίσης, χρειάζεται να ολοκληρωθεί η δευτερογενής νομοθέτηση για τις περιβαλλοντικές δραστηριότητες.

"Κλειδί" οι μεταρρυθμίσεις

Το ΔΝΤ, χωρίς να κατονομάζει την Ελλάδα, σημειώνει ότι στις χώρες, οι οικονομίες των οποίων «έχουν μείνει πίσω», απαιτείται ισχυρή αύξηση της παραγωγικότητας, η οποία θα υπερβαίνει την αύξηση στους ονομαστικούς μισθούς, ώστε να μειωθεί το εργατικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος και να κλείσει η «ψαλίδα» ανταγωνιστικότητας.

Συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από την Έκθεση, στην Ελλάδα το σχετικό κόστος εργασίας ήταν πολύ υψηλότερο από ισχυρές χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, αλλά ακόμα και από κράτη-μέλη με πρόβλημα όπως της χώρας μας (Πορτογαλία). Έχοντας κατρακυλήσει κατά 40% από τα δυσθεώρητα ύψη που είχε φτάσει το 2009, το σχετικό κόστος εργασίας στη χώρα μας δεν είναι πλέον το υψηλότερο στην Ευρωζώνη.

Η Ιταλία έχει ξεπεράσει ελαφρώς την Ελλάδα, αλλά το κόστος είναι ακόμα στο ίδιο ύψος με εκείνο της Ισπανίας.